De jaarlijkse korte vakantie rond Hemelvaart werd vorig jaar door corona noodgedwongen overgeslagen, maar dit jaar mogen we weer en dus vanaf het vakantieadres tussen alle ontspanning een nieuwe column.

De vorige keer dat ik tijdens de Hemelvaart-vakantie schreef, kan ik me nog goed herinneren. Ik zit er nu gelukkig beter bij: Geen tent meer, geen lek luchtbed meer, geen koude nachten meer, geen nachtelijke ontberingen meer.

Het onderkomen voor dit jaar biedt uitermate veel meer comfort. Het geeft meer vakantiegevoel en meer rust. Hoewel, de eerste nacht was kort. Hemelvaartsdag betekent immers dauwtrappen en in plaats van een lokaal rondje door de Horstermeer of rond de Ankeveense plassen verkenden we nu in alle vroegte het Eiland van Maurik. Ook mooi.

Sinds ik de Vierdaagse van Nijmegen heb gelopen en daar honderden kilometers voor heb getraind, kan ik wel zeggen dat het wandelen een soort van hobby is geworden. Het geeft je een andere kijk op de omgeving dan wanneer je er niet met fiets of auto doorheen gaat. Je ontdekt andere plekjes. En als je bent uitgewandeld of gekeken dan verleg je het startpunt een paar kilometer en kom je weer in een andere wereld.

Het klinkt wellicht een beetje belegen of saai, maar het is zo gek nog niet, wandelen. Zeker niet voor je gezondheid. Het is cliché, maar je zet tijdens het wandelen makkelijker je gedachten op een rij en maakt je hoofd leeg. Maar ook voor je fysieke gezondheid is het goed. Ik denk dat het beter is dan hardlopen; geen gedreun op gewrichten. Je blijft fit en het houdt je jong. Of je voelt je in ieder geval jong.

Ik voel me in ieder geval jonger dan de 18.263 dagen die ik volgens de kalender vandaag ben geworden. Zo oud ben en voel ik me echt niet. Een theorie die ik vaker hoorde en onlangs weer is, dat iedereen zijn hele leven een bepaalde leeftijd heeft en houdt. De persoon van wie ik het hoorde, vindt dat hij zijn hele leven 24 jaar oud is; in zijn denken en doen. Zijn kalenderleeftijd was echter ruim het dubbele.

Ik heb na zitten te denken over hoe oud ik mezelf vind. En hoe bepaal ik dat dan? Op basis van kennis, lichamelijke fitheid? Ik vind het lastig. Of ik ook pas 24 ben? Ik weet het niet. Wat zou een mooie leeftijd zijn om te zijn of te blijven?

De kalenderleeftijd van de club is 100 jaar, maar wat is de biologische leeftijd van de vereniging? En hoe oud voelt onze vereniging zich eigenlijk? Op basis van de gemiddelde leeftijd van onze leden en vrijwilligers zou hier mogelijk iets over te zeggen zijn. En als je kijkt naar de activiteiten die we met elkaar organiseren en ontplooien kan dat ook. Die houden ons ook jong en de vernieuwingen binnen de vereniging houden ons dat ook. Op basis daarvan voelen we ons in ieder geval zeker geen 100 jaar. Daar zijn we te vitaal voor en is er te veel levenslust.

Om te weten welke biologische leeftijd ik heb, heb ik een paar testjes op internet gedaan. Keuze genoeg en uitkomsten ook, want elke test gaf een andere leeftijd aan. De meest gunstige leeftijd was 23,3 jaar. Een mooie leeftijd, toch? Ik ben vanaf nu altijd 23,3 jaar. In de kracht van mijn leven. Net als de club.

- vorige columns