De vorige keer schreef ik al dat we weer terug bij af waren, maar dat we in ieder geval nog wel mochten trainen en voetballen. Weliswaar zonder de aanmoedigingen (en commentaar) van toeschouwers, maar gevoetbald werd er nog.

Met de gedeeltelijke lockdown blijft alleen nog maar het trainen over en dat alleen nog maar voor de jeugd. Vanaf 22.00 uur woensdagavond is het voor de senioren helemaal over en uit, hoewel het in groepjes van vier en met 1,5 meter afstand nog wel toegestaan is. Een uitdaging voor de oefenmeesters dus om hier iets op te verzinnen om in ieder geval de conditie op peil te houden.

De woensdag jl. om 20.00 uur geplande bekerwedstrijd vv Renswoude – S.V. ‘s-Graveland had in theorie dus nog gespeeld kunnen worden, want we zouden natuurlijk geen verlenging of een strafschoppenserie nodig hebben om de volgende ronde te bereiken en dus om 21.45 uur klaar kunnen zijn. Maar het voelde niet goed om toch nog even de gelegenheid te pakken om richting de Veluwe te reizen en te voetballen. Gelukkig besloot de KNVB alle geplande wedstrijden van woensdag te annuleren en kwamen we niet in gewetensnood.

Hopelijk worden de wedstrijden die de komende weken niet doorgaan, later in het seizoen ingehaald. Hopelijk. Een woord dat we de komende tijd veel zullen horen. Hopelijk kunnen we snel het normale leven weer oppakken. Hopelijk kunnen ook onze senioren net als onze jeugd snel weer trainen. Hopelijk kunnen we snel de competitie hervatten. Hopelijk redden we het met elkaar. Hopelijk blijven we gezond. En daarmee bedoel ik in eerste instantie natuurlijk de persoonlijke gezondheid, maar hopelijk blijven we als vereniging ook gezond. Hopelijk komen we gezond uit deze crisis.

Hopelijk dus als het woord van de komende tijd. Het woord van de afgelopen week is wat mij betreft eigenlijk. Ik hoorde het in veel commentaren. Eigenlijk hebben we het met elkaar verkeerd gedaan. Eigenlijk hadden we eerder in moeten grijpen. Eigenlijk kon het niet wat we deden. Maar het is gebeurd en nu zitten we in de tweede lockdown.

Het verschil met de eerste was dat we toen niet wisten wat ons te wachten stond, wat het daadwerkelijk zou betekenen. Dat weten we nu wel en is de ‘onbevangenheid’ waarmee we die lockdown ingingen er nu niet. Ik verwacht daarom dat het ons nu zwaarder zal vallen. Het verschil met maart is dat we toen al 8 maanden van het seizoen er op hadden zitten; nu zijn we amper 8 weken onderweg. In maart gingen de dagen weer lengen, werd het lente en lekkerder weer. Nu wordt binnenkort de klok weer een uur teruggedraaid, het weer kouder en natter en de stip aan de horizon vager doordat het aantal lichturen per dag korter wordt.

Hoewel december nog even weg is, moeten we ook vrezen voor een andere viering van de feestdagen. Net als de verjaardagen anders gevierd moeten worden nu zelfs de blokjesverjaardag niet meer is toegestaan. Maar ook daar is een oplossing voor; gisteren kwam een jarige job met taartjes gewoon aan onze deur. Na een (op afstand) gezongen ‘lang zal hij leven’ en het geven van het cadeau ging hij verder op bezoek bij zijn verjaarsvisite.

Een goed bedacht alternatief. Hopelijk hoeven wij dat volgend jaar niet op onze eigen verjaardag te doen.

- vorige columns