We zijn bijna weer terug bij af. Bijna, want in tegenstelling tot een paar maanden geleden is er geen sprake van een volledige lockdown. De komende weekenden zal het echter op de sportcomplexen lijken of dat wel zo is. Nauwelijks toeschouwers (alleen die van de uitspelende partij) en geen andere reuring langs de velden, op terras of in kantine. Het zal een surrealistische aanblik geven.

De vanzelfsprekendheid van het verloop van een voetbalweekend is voorlopig weer verdwenen en daarmee nog meer vanzelfsprekendheden. Bijvoorbeeld de vanzelfsprekende aanwezigheid van de vrijwilligers op bijvoorbeeld de maandag. Na een druk weekend kun je op zondagavond echt zien dat er gevoetbald en plezier gemaakt is. De vloeren plakken hier en daar, de toiletten zijn intensief gebruikt net als de bar en de keuken en de kleedkamers zijn weliswaar door de teams aangeveegd, maar kunnen wel een extra schoonmaakbeurt. Als je dan maandagavond weer op de club komt, is daar niets van te zien en is alles weer spik en span en omdat dat altijd zo is, ga je er aan wennen en sta je er vaak niet bij stil staat hoe dat komt.

Het is haast een vanzelfsprekendheid, terwijl het dat niet is.

Afgelopen maandag was ik vrij. Oorspronkelijk met de bedoeling om twee dagen naar het 16^e arrondissement van Parijs te gaan, maar ook hier stak corona een stokje voor. In plaats van het gravel van Roland Garros, toen het gras van Berestein maar opgezocht. Daar aangekomen was iedereen met zijn eigen domein bezig: de een achter de bar, de ander met de stofzuiger door de kantine en met de mop naar de wc’s. Buiten ging het golfkarretje van het ene klusje naar het andere en in de kleedkamers klonk naast muziek ook het geklepper van de vloerwissers of zoals we ze beter kennen: trekkers (“trekken, slaan, anders krijg je strepen”). Zelf ging ik naar de bestuurskamer om onder andere wat zaken over het aanstaande jubileum te bespreken.

Bijna twee uur later liep ik de kantine weer in en rook het citroentjes fris, alsof er niets gebeurd was de twee dagen daarvoor. En zo gaat dat week in, week uit. Een vanzelfsprekendheid? Ja, maar ook weer niet. En zo is het met zoveel. Als je het niet ziet, er geen weet van hebt, kun je het als vanzelfsprekend ervaren.

Maar zo is het natuurlijk niet. Net als zoveel zaken die worden gedaan door vrijwilligers, soms al jaren. Je weet haast niet beter dat hij of zij dat of dat doet en ondanks dat het niet goed is, ga je dat soms als vanzelfsprekend ervaren. Onbewust dat wel, maar het is niet goed. In gesprekken die ik deze week had met commissies en vrijwilligers werd me dat ook duidelijk. En als het wel vanzelfsprekend is voor de vrijwilligers om iets voor de club te doen (en dat al jaren), dan is het fijn als die waardering daar ook af en toe voor wordt uitgesproken.

Dat doen we binnen onze club minimaal een keer per jaar met een middag/avond en een barbecue voor de vrijwilligers, maar de waardering uitspreken naar elkaar mag vaker. Even stilstaan bij de vele uren die in de club worden gestoken. Of het nu trainers zijn, leden van een commissie, degene die de was doet, een activiteit organiseert, de inkoop doet enzovoort.

Voor velen is een andere vanzelfsprekendheid dat een wedstrijd geleid wordt door een scheidsrechter. Zelfs zo vanzelfsprekend dat steeds meer spelers en leiders niet meer de moeite nemen tot het bedanken van de scheidsrechter. Afgelopen weekend zag ik een wedstrijd waarbij slechts 5 van de 30 de scheidsrechter na afloop bedankten voor het leiden van de wedstrijd. Best weinig, toch? Het zal geen opzet zijn, maar ‘gewoon’ vergeten. Terwijl het zo makkelijk is om op die manier een blijk van waardering te geven.

Ik hoop dat het wel weer ‘gewoon’ gedaan zal worden en dat het ook weer snel gewoon gewoon zal zijn.

 - vorige columns