In de media verschijnen veel artikelen over wat de coronacrisis betekent voor sportverenigingen. In NRC bijvoorbeeld, waarin ik een artikel las over de mogelijke gevolgen voor uiteenlopende sporten en waarin ook stond dat sporten voor heel veel mensen het ritme van de week bepaalt, de balans tussen inspanning en ontspanning.

Dat ritme missen we nu sinds 12 maart en na drie weken van wennen heeft het zo vertrouwde ritme plaatsgemaakt voor een ander ritme.  Wat bij mij niet veranderd is, is het op de normale tijd opstaan op doordeweekse dagen en direct met de hond naar buiten en aan het werk. Maar  in plaats van met de auto naar het werk wordt na de hond, ontbijt en krant de laptop op de eettafel opengeklapt. Nu werkte ik ook voor het corona tijdperk wel eens thuis, maar dat hing af van de afspraken die ik had. Het thuiswerken is anders nu; contact met collega’s op kantoor is er niet dat gaat nu net als het contact met relaties via (beeld)telefoon.

Ik moet zeggen dat het eigenlijk best bevalt. Je gaat efficiënter met je tijd om, bent geen tijd kwijt aan reizen, de gesprekken komen sneller to-the-point; je komt eerder tot het onderwerp waar je het over wilt hebben. Ik ben benieuwd of we, als het straks weer allemaal normaal is, we ook vaker op deze manier blijven werken. Ik ga wel mijn best er voor doen, want hoewel het prettig is als je met elkaar aan tafel kunt zitten en elkaar niet vanaf een scherm in de ogen kunt kijken, is het ook gewoon tijdwinst. Geen driekwartier heen naar een klant en driekwartier terug voor een gesprek van nog geen uur of voor een ‘bilat’ van een half uur.

Ik ben via het online overleggen en vergaderen de afgelopen weken ook meer over mijn collega’s te weten gekomen; via beeldbellen een inkijkje gekregen in hoe zij er thuis bij zitten. Op een zolderkamer met de strijk op de achtergrond of in een strak ingericht interieur waar mooie, maar zeker ook  minder mooie, schilderwerken aan de muur hangen en  waar kinderen voorbij lopen en die dat ondanks drie keer vragen het niet te doen, het toch nog een vierde keer doen.

Dat zal bij mij niet gebeuren, niet zozeer omdat ze altíjd direct luisteren, maar omdat de een ook keurig aan de eettafel zit om aan school te werken, volgens nagenoeg hetzelfde ritme als dat hij op school zit. Wel wat eerder klaar dan op een normale schooldag natuurlijk, maar tot het begin van de middag is zijn dag wel gevuld. En de ander is geslaagd, dus die heeft een heel ander ritme. Het is nog niet officieel, maar haar cijfers na de toetsperioden geven die zekerheid al wel. En dat is fijn, maar net als voor alle leerlingen die examen moesten doen, zijn er mixed feelings. Blij geslaagd te zijn en en blij dat na vijf jaar middelbare school een andere opleiding wacht. Maar wat er niet is, is de echte ontlading, de euforie na het bevestigende telefoontje dat je het hebt gehaald. Wat er (waarschijnlijk) ook niet zal zijn, is de aansluitende examenreis met je vrienden en vriendinnen om de stress van je af te feesten. Mixed feelings dus.

Die zijn er misschien ook wel bij hun over het feit dat ik thuis werk. Volgens mij is het best gezellig, maar het feit dat er vorige week gekeken werd of er niet een tuintafel op mijn slaapkamer gezet kon worden om daar te gaan werken, kan duiden op een ander gevoel bij hun. Maar al met al redden we ons best en heb ik meer te doen met de gezinnen (en die verhalen ken ik ook) die het allemaal moeten klaarspelen met twee of meer kinderen op de basisschool en waarvan beide ouders moeten thuiswerken.

De eerder genoemde balans tussen inspanning en ontspanning zal daar verder te zoeken zijn en juist dan zou de voetbalvereniging een heerlijke uitlaatklep zijn geweest.

Ondanks dat wij thuis het ritme wel hebben gevonden, zou ik dat zo weer in willen ruilen. Ook al wordt het dan weer wat gejaagder en gehaaster en moeten agenda’s weer meer op elkaar afgestemd worden in verband met etenstijd en activiteiten ’s avonds en in het weekend. Het gaat helaas nog een hele poos duren.

Houd u goed!

- vorige columns