Oorlog. Er is vrijwel altijd wel ergens oorlog op de wereld. Vaak ver weg en daarom heel vaak niet onder de aandacht. Hoe dichtbij en anders is het nu. Non-stop onder de aandacht in alle media en ontzettend dichtbij: ’s-Graveland – Kiev slechts 1.767 kilometer. Angstig. Niet alleen vanwege de geringe afstand, maar ook door de onberekenbaarheid van het verdere verloop.

De invasie wordt door (nagenoeg) iedereen veroordeeld en er worden sancties opgelegd. Economische sancties, maar ook maatregelen op het gebied van de sport. Russische sportbonden worden uitgesloten van competities, sponsorcontracten worden ontbonden en Russische sporters mogen niet meer deelnemen. Ook niet meer onder een neutrale vlag, zoals het IPC (Internationaal Paralympisch Comité) eerst nog wel besloot, maar na een dag vol verontwaardigde reacties dat besluit haastig terugdraaide. Voor het onder neutrale vlag uitkomen door (individuele) sporters valt misschien nog wel enig begrip op te brengen. Die sporters moeten zich dan wel ondubbelzinnig tegen de oorlog hebben uitgesproken en het handelen van Rusland ten strengste veroodelen. Of moet je alle sporters inderdaad uitsluiten? Het blijft een lastig vraagstuk: moeten politiek en sport los van elkaar gezien worden of juist niet?

Iedereen is dus tegen en er zijn heel veel steunbetuigingen. Ook op de sportvelden. Afgelopen weekend bijvoorbeeld toen Oekraïense voetballers ovaties als steun mochten ervaren en aanvoerders van voetbalteams aanvoerdersbanden in de kleuren van Oekraïne droegen. De voetbalwereld sprak zich daarmee uit. In die voetbalwereld sprak de overleden oud bondscoach Rinus Michels ooit de bekend geworden woorden ‘voetbal is oorlog’ uit. Dit kan worden aangepast:

                                                                                                           ‘Voetbal is tegen oorlog’


- vorige columns