Vrijwilligerswerk is een regelmatig terugkerend thema binnen de vereniging. We roemen onze vrijwilligers. Terecht. Het kan niet vaak genoeg aangehaald worden. Zo nu en dan wordt ons wel de vraag gesteld of het niet tijd wordt voor het verplichten van wat nu nog vrijwilligerstaken zijn. Die vraag stellen we ons zelf ook wel eens. Tot nu zijn we geen vereniging waarin we vrijwilligerswerk verplichten (het is dan ook geen vrijwilligerswerk meer).

Ik ben voor vrijwilligerswerk boven verplichtingen. Als je iets doet vanuit een intrinsieke motivatie dan doe je dat automatisch met meer plezier. En dat straal je dan ook uit en dat straalt vervolgens weer af op de mensen voor wie je iets doet. Als je verplicht wordt iets te doen, dan wil dat overigens niet per se zeggen dat je dat plezier niet uitstraalt. Dat is mij de afgelopen weken wel gebleken toen ik aan een aantal senioren vroeg of ze een lekkere kantinedienst hadden gedraaid. Er werd enthousiast op geantwoord; ze vonden het best leuk en zouden het ook wel vaker willen doen. Ook vrijwillig dus!

Het verplichten kan er dus wel voor zorgen dat iemand gaat ervaren dat iets doen voor de club leuk is en helemaal niet als een verplichting hoeft te voelen. Ik ben er ook van overtuigd dat het overgrote deel van (ouders van) leden het als plicht voelt om iets te doen, maar niet beseft dat hun hulp of aanmelding als vrijwilliger nodig is. Wat dat betreft sluit mijn overtuiging aan bij het bericht dat deze week op onze website is geplaatst. Hierin wordt precies omschreven hoe het voelt als je zaterdag op de club vertoeft en hoe het ervaren wordt.

Het lukt gelukkig elke week om dat te organiseren wat we willen/moeten organiseren. Dat is zichtbaar, vooral op de zaterdag. Maar wat niet zichtbaar is, zijn de inspanningen op de dagen daaraan voorafgaand, om het allemaal voor elkaar te krijgen. Inspanningen van onmisbare krachten.

We kunnen niet zonder! Het gaat niet vanzelf, echt niet.