Vorige week sinds tijden weer naar het theater geweest. Voor een musical. En ook dat was al een tijd geleden. Vier jaar geleden om precies te zijn, op een bloedhete dinsdagavond in juli met ongeveer 20 jongens en meiden in de hoofdrol. De rolverdeling onder de achtste groepers van de J. Lokinschool was namelijk eerlijk verdeeld. Anders dan mijn eigen en enige optreden in een musical. Ik had zo weinig tekst, dat ik het nog steeds weet. “He stenengooier, daar heb je de kit”. Het is tegelijkertijd ook het enige dat ik er nog van weet. En dat we de voorstelling twee keer hebben gespeeld: een keer in de aula van de Sint Antoniusschool en een keer in de (oude) Dobber.
Grote kans dat als je iemand hoort zeggen dat hij naar een musical is geweest, je denkt aan de Soldaat van Oranje, de musical die al heul, heul, heul lang gespeeld wordt. Nee daar ben ik niet geweest afgelopen zaterdag (en volgens mij als enige Nederlander ook nog niet eerder), maar wel naar een andere, voormalige soldaat van Oranje: Nr. 14.
Er zijn maar weinig getallen, waarvan je, als jet het getal hoort, direct weet over wie of wat het gaat. Ik was dus bij 14, De Musical. Er gaat niets boven het zien van echte (wedstrijd)beelden van de Nederlands meest beroemde en beste voetballer allertijden. Maar toch, ik heb me vermaakt. Er kwam, dacht ik, geen bal aan te pas op het toneel. Scènes speelden zich bijvoorbeeld af in de kleedkamer (onvrede van medespelers over zijn optreden en de daaropvolgende stemming over het aanvoerderschap bij Ajax). Ook het zwembad incident tijdens het WK van 1974 komt voorbij en het wekte geen verbazing dat de hoofdrolspeler zelfs tijdens de voorstelling de regisseursrol overneemt. En er waren gelukkig ook archiefbeelden. Van het doorbreken van de Madrileense hegemonie in het Spaanse voetbal door Barcelona. Een letterlijk hoogtepunt van de voorstelling waarin de Verlosser onder begeleidende zang letterlijk opstijgt boven het toneel. En er werden natuurlijk de nodige wijsheden aangehaald. Bijvoorbeeld: “Er is maar één moment dat je op tijd kunt komen. Ben je er niet, dan ben je óf te vroeg, óf te laat.” De voorstelling begon op tijd, overigens.
Tot zover deze recensie, de rest moet je zelf maar gaan zien. Ik verwacht niet dat de musical net zo lang te zien zal zijn als de Soldaat van Oranje in het prachtige nieuwe AFAS Theater. Dus misschien niet te lang wachten?
Komend weekend eerst maar naar sportcomplex Berestein, naar ons eigen Theatre of Dreams. En bedenk: “Als je één goal meer maakt dan de ander, dan win je.”
-vorige columns
