|
De vakantie zit er op. Na een week thuis volgden twee weken Griekenland. Omdat het kon en er geen code op zat. Behalve dat het eerste hotel in Athene daags voor vertrek omgeboekt moest worden, omdat het toch tot eind juli dicht bleef, ging verder alles volgens planning. Het alternatief was prima voor twee nachten en een middag. De airco van de kamer was welkom in de snikhete stad die we aandeden om de Griekse Oudheden te bezoeken. Die kunnen we dus wegstrepen van het lijstje 'must sees'.
De tweede etappe van de vakantie ging per ferry naar Paros, waar de 's-Gravelandse kleuren nadrukkelijk aanwezig zijn, zoals op alle Cycladen eilanden in de Egeïsche Zee. Niet uit voorliefde voor onze club of vanwege de kleuren van de Griekse vlag, maar als gevolg van de cholera-uitbraak in de dertiger jaren en dictator Ioannis Metaxas. Hij beval dat alle muren van de huizen uit kalk opgetrokken moesten worden. Vanwege de ontsmettende en bacteriëndodende eigenschappen was kalk een (goedkoop) middel om besmetting te beperken. Was het nu maar zo simpel in de strijd tegen corona. Op de witte muren moesten de daken blauw gemaakt worden in plaats van het aanwezige rood, dat teveel geassocieerd werd met het socialisme. Gevolg een mooie kleurencombinatie dat bovendien past bij de blauwe lucht, de zee en het wit van de schuimkoppen.
Op Paros was het heerlijk. Piso Livadia was ons thuis voor vier nachten. Precies genoeg om bijna elk eettentje aan te doen voor lunch, diner of cocktail. De rest van het eiland verkenden we met een huurauto en ondanks panne lukte dat. Ik dacht eerst aan een vuile bougie, maar het bleek toch om te weinig koelvloeistof te gaan. Niet dat we het uiterste vergden van onze Fiat Bravo, zo bleef de airco uit om de wind in onze weelderige haardossen te kunnen voelen, maar was er na een onderhoudsbeurt eerder die week onvoldoende koelvloeistof ingegooid.
De volgende transfer ging ook per ferry. Na een uurtje varen, zetten we voet op het grotere Naxos. In Anita's Village, het verblijf met studio's, waren ze duidelijk meer beducht voor corona dan in het vorige hotel. De mondkapjes had het personeel ook daar op, maar nu werd ook onze temperatuur opgenomen. We kregen een thermopistool op ons hoofd gericht en die las telkens een temperatuur tussen 36.4 en 36.8 af, wat in een schriftje werd opgeschreven. Anita en haar personeel waren zeer voorzichtig. Zo was er geen ontbijtbuffet en was er wegwerpbestek en -bekers, "due to corona'".
Na twee dagen een ritme van ontbijt-liggen op strandbed met boek-verkoeling in zee-liggen op strandbed met boek-lunch-verkoeling in zee-liggen op strandbed met boek-opfrissen-diner gingen we de laatste dag er weer op uit met de auto. Ditmaal met een Suzuki Jimny met open dak. Maar ook met een rammelende versnellingsbak bleek halverwege de reis. Nee, dat ging wel lekker met huurauto's en ons. We kwamen dichtbij de gemoedstoestand van Jos Verstappen in Oostenrijk. Die werd gelukkig al weer snel omgezet in een zonniger gemoed nadat binnen het uur er een nieuwe Jimny voor ons was geregeld. Een kapotte versnellingsbak, zei de monteur. Ja, vertel mij wat.
Het doel was Moutsouna, dat een mooi strandje had en waar elke avond the catch of the day op het menu staat. En dan ook echt vers en niet alleen maar geschreven op een bord. We zouden het niet proeven. De enige weg ernaar toe (en dus ook terug) wordt door ons opgegeven voor het tv-programma De Gevaarlijkste Wegen. Misschien wat overdreven, maar het ging naar 1000 meter hoogte en weer naar beneden via scherpe haarspeldbochten. In het donker terug zagen we daarom niet zitten. Ik mocht terugrijden en werd gevolgd door twee andere auto's die ik eerst maar even voor liet gaan. Redelijk relaxt toch wel reed ik weer naar boven. Zat wel met mijn neus op het stuur maar dat had meer met omvang van auto en mezelf te maken. Daardoor claxoneerde ik wel een keer per ongeluk. Na de bocht stond een van de auto's die ons hadden ingehaald te wachten. Kennelijk hadden ze mijn getoeter als SOS signaal opgevat; sympathieke mensen, die Grieken. Zonder problemen beëindigden we de trip.
De laatste dagen van de vakantie brachten we door op Santorini. Een rondrit met een huurauto lieten we nu achterwege. Het mooiste uitzicht hadden we al vanaf de boot al gezien met enorme rotspartijen met on top dorpjes met witte huisjes die als de eeuwige sneeuw erop leken te liggen. Een heerlijke vakantie besloten we met twee dagen aan zee met genoeg keuze aan ligbedden, want hoewel we zeker niet de enige waren, was aan de bezetting van hotels en restaurants duidelijk te zien dat de Grieken getroffen zullen worden door corona. In medisch opzicht zijn ze nu weliswaar aardig buiten schot gebleven. Het leven wordt voornamelijk buiten geleefd en dat helpt, maar qua inkomsten gaan ze een zware tijd tegemoet. De zomer zullen ze wel overleven, maar ik vrees voor de maanden erna. Velen zullen te weinig verdiend hebben om zorgeloos door de winter te komen.
Het zit erop dus en we kunnen weer aan het werk en naar de club. De afgelopen weken heb ik de werkzaamheden van de aanleg van de velden gelukkig via social media kunnen volgen en was er natuurlijk wel eens wat overleg via app. Het waren de enige voetbalmomenten tijdens de vakantie. Behalve dan een glimp op tv van een Engelse Premier League wedstrijd die in een bar aan stond of een typisch vakantiegesprekje met een local: "Where are you from? Holland? Ah Edgar Davids, great footballplayer."
Zou dat overigens ook wel eens andersom gebeuren? Dat een Griek in Nederland op vakantie is en dat een restauranthouder vraagt: "Where are you from? Greece? Ah Kostos Karagounis!"
|
