Het gaat over bijna niets anders dan over het Coronavirus. Logisch. Over de maatregelen, de gevolgen, de onzekerheid. Ruim een week geleden waren mensen nog verdeeld in hun reactie op het virus en de toen nog eventueel te nemen maatregelen. Sommigen reageerden laconiek, vonden het overdreven als je geen hand meer gaf of zagen de noodzaak niet in van het afzeggen van bijeenkomsten met meerdere personen. Een andere groep sloeg aan het hamsteren en beoordeelde de komst van het virus dus duidelijk anders.

Inmiddels wordt de ernst van de situatie meer en meer duidelijk en zijn de gevolgen zichtbaar en werpt de vraag zich op wat ons nog meer te wachten staat en hoe we hiermee omgaan. Er is echter geen reden meer om laconiek te zijn of te handelen. De maatregelen om horecagelegenheden en sportfaciliteiten te sluiten vinden met het annuleren van grote (mondiale) evenementen navolging en steeds meer bedrijven sluiten nu ook uit eigen beweging hun deuren.

Het is geen ver-van-mijn-bed-show meer, het is angstig dichtbij gekomen en iedereen heeft er mee te maken, geen enkele branche of leeftijdsgroep uitgezonderd. Er zijn zorgen over de eigen gezondheid en over die van anderen, die van onze ouders en van opa’s en oma’s die extra risico’s lopen. We maken ons zorgen over onze baan, ons inkomen, onze leefvoorzieningen. 

En wat staat ons nog te wachten? Worden de maatregelen nog strenger, mogen we straks alleen nog maar de deur uit voor een boodschap en gaan we ons daar dan aanhouden? Op dit moment worden de maatregelen nog niet allemaal opgevolgd. Ondanks dat ons sportcomplex dicht is, hebben we deze week tientallen kinderen weg moeten sturen van ons complex. We hebben ze via de voordeur uitgeleide gedaan, ondanks dat ze daar niet door naar binnen waren gekomen. En oh ja,  we hebben ze ook vriendelijk verzocht de troep mee te nemen die ze achter wilden laten op het veld: lege chipszakken, losse chips op het veld, blikjes en flesjes drinken enzovoort.

Het is allemaal moeilijk en onwerkelijk en we kunnen niet alles overzien, maar we kunnen wel de dringende adviezen en voorschriften opvolgen die ons gegeven worden. Ook al zijn er misschien twijfels over het nut, maar laten we ons vertrouwen op de politici en instanties die dit soort maatregelen afkondigen en daar een lijn in trekken. Het is ook lastig, omdat er meer dan ooit in veel programma’s gesproken wordt met allerlei specialisten en als de specialisten het al niet met elkaar eens zijn over de juiste aanpak, hoe moeten wij daar dan als leek een oordeel over geven? Vele virologen of epidemiologen zijn al aan het woord gekomen. Soms zijn ze tegenstrijdig in hun beweringen over de gevolgen en de maatregelen. Kan er in navolging van een landsadvocaat geen landsviroloog aangesteld worden die de belangen van de Nederlandse Staat en haar inwoners dient met een eensluidend advies?

Het sluiten van het sportcomplex was geen advies maar een dwingende maatregel. De vereniging zit  letterlijk en figuurlijk op slot; de competitie ligt stil, activiteiten zijn afgelast. In ieder geval tot en met 6 april, maar we houden er serieus rekening mee dat het voetbalseizoen 2019-2020 er op zit. Ondanks dat het dus bijna over niets anders gaat dan over het coronavirus kijken we als vereniging wel verder.

Komende week daarom ‘gewoon’ een bestuursvergadering en daar zullen we met elkaar buigen over de vele ‘wat als’ vragen die er nu al bij ons zijn. Wat betekent het voor onze vereniging? Stichting Waarborgfonds Sport becijferde afgelopen week dat het de sportverenigingen in totaal zeker 100 miljoen euro gaat kosten. Een groot deel komt voor rekening van de voetbalverenigingen, omdat kantineomzet voor deze tak van sport een belangrijke inkomstenbron is. Meer dan bij andere sporten.

Deze bron van inkomsten ligt logischerwijs ook bij ons droog en welke consequenties gaat dit hebben voor bijvoorbeeld het volgende seizoen. De conceptbegroting die voor volgend seizoen klaar ligt, zal moeten worden herzien. Hebben we al voldoende zicht op de gevolgen voor als we in mei deze moeten presenteren aan onze leden tijdens de Buitengewone Algemenen Ledenvergadering? Mogen we dan al wel weer met een grote groep bij elkaar komen of moeten we onze leden op een andere manier raadplegen?

En wat gaat er met de voetbalcompetities gebeuren? Stel dat we wel over een maand weer mogen voetballen, is er dan voldoende ruimte op de kalender? Moeten we langer door voetballen tot in juni of juli? Maar het onderhoud van de velden dan en de aanleg van een kunstgrasveld? Moeten we doordeweeks gaan voetballen, maar lukt dat organisatorisch met de vrijwilligers?

Zo zijn er tal van vragen waar we over nadenken. Ondanks de enorme onzekerheid en ongerustheid moeten we dat doen om klaar te zijn als alles weer normaal is. We kunnen niet alles voor ons uit schuiven en denken: “dat zien we dan wel”. Daarom blijven we gewoon besturen en gaan de voorbereidingen op de nog komende activiteiten gewoon door. Niet alleen voor de spelers en deelnemers aan bijvoorbeeld de voetbaldagen en de toernooien aan het eind van het seizoen hoop ik dat alles gewoon nog door kan en mag gaan, maar zeker ook voor de vrijwilligers die hard bezig zijn met alle voorbereidingen en er net zo naar uit kijken als de spelers.

Wat zou het fijn zijn als alles weer normaal is, maar wanneer dat is…..

Tot die tijd: ’s-Gravelanders let op elkaar!

- vorige columns