Deze week sprak ik ruim een uur over het verleden, het heden en een beetje toekomst. Nou ja spreken; het was misschien wel meer luisteren naar het verleden, het heden en een beetje toekomst. Wat is daar nou zo bijzonder aan? Dat soort gesprekken of gesprekjes hebben we toch allemaal dagelijks? Hoe was het, wat heb je gedaan? Hoe gaat het met je? Wat zullen we morgen doen?

Toch waren het vijf bijzondere kwartieren in een speciale omgeving. Het was de eerste keer dat ik in een dergelijke omgeving was en zag er van tevoren wel een beetje tegenop. In wat voor sfeer kwam ik terecht? Ik had er wel van gehoord, dat mensen daar uitstekend verzorgd worden en er volledige aandacht en zorg is, maar toch. Het is niet de omgeving waar je eigenlijk wilt zijn.

Ik was er echter al snel van overtuigd dat dit een fijne plek is om te zijn. Dat kwam niet in de laatste plaats door het aanstekelijke enthousiasme waarmee ik geconfronteerd werd. “Ik heb het hier zo goed joh, ze zorgen zo goed voor me en ze maken heerlijk eten voor me klaar”. Ze had het duidelijk naar haar zin en dat is gezien haar situatie best opmerkelijk.

Als je niet beter zou weten, dan zou je denken dat er weinig aan de hand is. En zo voelde het ook. Het gesprek ging zoals altijd. Vragen die op me afgevuurd werden vanuit een oprechte interesse in de club. “Het gaat nog niet zo goed he, met het eerste? Ik word elke zondag gebeld hoor, maar er wordt gezegd dat het goed komt, kwestie van tijd, beetje pech ook, toch?” De bezorgdheid en interesse naar mij, vrouw en kinderen. “Jullie zijn altijd zo druk, pas goed op jezelf he! Hoe gaat met de kinderen, ze hebben toetsen deze week he en examen dit jaar? Maar ze gaan het redden hoor, túúúúrlijk!”

Over de club kwamen veel herinneringen naar boven, zoals de herinnering dat ze een keer achter een scheidsrechter was aangegaan met een paraplu, omdat een van haar ‘kuikentjes’ wat was aangedaan (in het kader van mijn vorige column over scheidsrechters niet zo’n gelukkige herinnering om te vermelden misschien). En herinneringen over al die clubmensen van al die jaren en over de vele mensen die er nu nog rondlopen. “Hoe gaat het met hem? En met haar?” Ze wil nog altijd op de hoogte zijn en ook, al is het van afstand, genieten van de club. Over het complex dat ze voor zich ziet: “wat is het toch allemaal prachtig geworden!”

Op deze bijzondere middag was het overduidelijk dat onze (háár) vereniging haar nog altijd na aan het hart ligt. Dat bleek uit de onderwerpen uit het verleden en uit het heden.

Afgesproken dat we over een paar weken verder spreken. 



- vorige columns