De (zelf opgelegde) deadline voor mijn tweewekelijkse column heb ik voor het eerst niet gehaald. Normaal gesproken lukt het wel om in de week vooraf een uurtje te vinden voor het schrijven ervan en er is vaak een aanleiding of onderwerp. Het onderwerp was deze keer niet het probleem, want het was een week waarin twee gebeurtenissen mij bezig hielden. Het één was gepland, maar het ander was onverwacht.

De twee gebeurtenissen waren ook nog eens twee uitersten: vreugde en verdriet, de toekomst en het verleden. Ze hadden een raakvlak: de club. Ik heb het over de voetbaldagen en het overlijden van Bas Brouwer. Twee uitersten verenigen in een column, kan dat? Ja, dat kan volgens mij, want beide hebben alles met de vereniging te maken.

De gevoelens van vreugde en verdriet gingen ook gepaard met trots. Trots vanwege het feit dat we als vereniging in staat zijn tot zoiets als de voetbaldagen, inmiddels uitgegroeid tot een heus evenement. Zeven jaar geleden gestart met 48 jongens en vier trainers en een paar ouders die wat hand – en spandiensten verrichtten rondom de lunch. Deze week namen 157 van onze jeugdleden deel, die in totaal werden begeleid door 51 trainers. In de kantine zorgden meer dan 20 vaders en moeders voor lekkere tussendoortjes en verzorgden vier dagen een lunch; twee van hen bakten zo’n 1300 pannenkoeken. De wijze waarop de hele week is verlopen en zoveel mensen met elkaar hebben samengewerkt, dat geeft een ontzettend goed gevoel.

Maar helaas had deze week ook een verdrietige kant, omdat we afscheid hebben moeten nemen van Bas Brouwer. Meer dan dertig jaar heb ik hem gekend en met hem samengewerkt aan zijn, onze,  club. Eerst als mijn trainer in de A-junioren, later als medebestuurslid. Hij heeft veel voor onze vereniging betekend. Anderzijds weet ik dat de vereniging ook veel voor hem heeft betekend (zie daarvoor het in memoriam), dat de vereniging voor hem een thuis was. Als vereniging mogen we daar trots op zijn; dat we een plek zijn waar mensen zich thuis voelen, het fijn vinden om er te komen en te zijn. Ik ben er trots op dat we zo’n plek voor Bas zijn geweest. 



vorige columns