Een dergelijke vraag wordt vaak gesteld over historische gebeurtenissen. Waar ik was op 5 maart jongstleden? Nou, thuis op de bank, waar we ons vanaf 20.30 uur langzaam opmaakten voor, wat 2,5 uur later zou blijken, een historische voetbalwedstrijd.

Tijdens de voorbeschouwing werd teruggeblikt op eerdere historische ontmoetingen (waar was u op 25 april 1973 of 22 november 1995?) en klonk het optimisme door in de antwoorden op de vraag over de kansen op het bereiken van de kwartfinale Champions League.

We gingen er samen voor zitten. De eerste zucht van opluchting moesten we al snel slaken na een bal op de lat boven op de lat en ‘we’ ontsnapten aan een snelle achterstand. De zenuwen zaten er meteen goed in. Ik probeerde die weg te nemen door op te merken dat ook een eventuele tegentreffer niets zou veranderen aan het uitgangspunt vooraf: in ieder geval twee keer scoren.

En dat scoren gebeurde en we hoefden er gelukkig niet lang op te wachten. De vrouwelijke helft van het gezin had amper voet op de trap naar boven gezet om ‘iets anders’ te kijken of de eerste juichkreten galmden door de huiskamer. We vlogen elkaar in de armen en er was iets van een slappe lach dat voortkwam uit een soort ongeloof over de 0-2 voorsprong.

Ondanks de stand bleef de spanning wel aanwezig en naarmate de wedstrijd vorderde volgden de ‘tics’ elkaar sneller op. Er werd wat vaker afleiding gezocht met de telefoon, de handen gingen wat vaker door het haar en bij een bijna-tegentreffer keken we elkaar vanuit onze ooghoeken met gefronste wenkbrauwen even aan: pfff.

De tweede helft werd natuurlijk ook samen gekeken in tegenstelling tot vorige week toen de bekerwedstrijd er na een helft op zat en de volgende dag gewoon een schooldag was. Dat was het deze volgende dag natuurlijk ook, maar we hoopten dat het een dag zou worden na een historische avond zou worden en die mag je niet missen.

Het werd dus een historische avond en ook een avond van herkenning. Ik herkende de jeugdige beleving bij het kijken naar een voetbalwedstrijd, het snel vanaf de wc de kamer in komen rennen nadat het 3^e doelpunt was gescoord, het praten tegen de tv en het meezingen met het eigen publiek op de tribune. Ook in dat opzicht was het een geweldige avond die vlak voor het slapen gaan, werd besloten met een korte voorbeschouwing op de kwartfinale. Tegen wie ‘we’ dan graag zouden willen spelen. “AS Roma!” “Hebben we niet meer kans tegen Engelsen? De Spurs?”, zei ik. “Nee joh, die hebben Son Heung-min, die is snel hoor!”, sprak de kenner.

Het was een mooie voetbalavond!

“Waar ben je op 1 juni 2019 trouwens?”



vorige columns